Η διαχρονική ομορφιά ενός εγκαταλελειμμένου σιδηροδρομικού σταθμού στο φθινόπωρο

Ένας (((παλαιός, ίσως ξεχασμένος, εγκαταλελειμμένος σιδηροδρομικός σταθμός))) που εκπέμπει έναν διαχρονικό αέρα, με το (((ηλιακό φως ενός αυριανού φθινού)) να φωτίζει απαλά τα (σκονισμένα) δάπεδα και πλατφόρμα, φέρνοντας στη ζωή μια σκηνή από μια εποχή, όπου ο σταθμός χρησιμοποιείται τώρα ως γραφική στάση σε μια (στερή) γραμμή που βλέπει (επιπρόθεσμα) τρένα να περνούν. Η ατμόσφαιρα είναι (φθινοπωρινή, με μια απαλή, χρυσή λάμψη) και (ο αέρας είναι γεμάτος με το άρωμα του ξύλου και η αμυδρή υπαινιγμένη του κέρατος μιας μηχανής που ηχούν απόσταση). Ένας (όμορφος γκρίζος λύκος), αδύνατος και (μελαγχολικός) στηρίζεται στην πλατφόρμα, το τρί του ξεθωρίζει από το φως στο σκοτάδι καθώς περιμένει ένα τρένο που θα τον πάρει. Η σκηνή είναι σαν να βγήκε από μια (κλασική ταινία) και (το φωτισμό) είναι ζεστό και προσκαλούν, (πλήρος σφαίρα) του λύκου, έτοιμος με κομψότητα για το ταξίδι του.