व्हिक्टोरियन हार्बरमधील एक विसरलेला भिकारी

एक नाजूक मागास स्त्री, एक काळातील थोर कपड्यांच्या खंडात लपलेले, धुकेदार व्हिक्टोरियन बंदराच्या किनाऱ्याजवळ गुडघे टेकले. तुटलेली मखमली आणि कोमेजलेली फीता तिच्या पातळ फ्रेमवरून लटकत आहेत, आणि तुटलेली पन्नाची दागिने अजूनही तिच्या गळ्यात आणि कानात चिकटून आहेत. तिच्या पांढऱ्या, घाण-रंगलेल्या त्वचेवर आणि खोड्या गाला भूक असल्याचं सांगतं, तर तिचे हिरव्या रंगाचे डोळे, मोठ्या आणि विनंती करणाऱ्या अश्रूंनी भरून जातात. एकदा राजघराण्यासाठी योग्य असलेल्या फाटलेल्या कोर्सेटखाली तिची छाती हलक्या आवाजात उभी राहते. थंड धुके तिला साखळ्यांसारखे घेरतात. तर दूरच्या भूतासारखी जहाजे वाहून जातात. तिची उपस्थिती ही अत्यंत दुःखाची आणि कवी आहे.